دعا و نجوا با امام زمان(ع) یک نوع اظهار محبت و علاقه به آن حضرت است. کسی که به فردی محبت دارد، پیوسته او را یاد و برای سلامتی اش دعا می کند، و کدام عزیزی محبوب تر از امام زمان(ع). از طرقی دعا برای سلامتی امام(ع) در استجابت دعای خود ما نیز مؤثر است، زیرا یکی از آداب دعا، دعا برای دیگران است. امام باقر(ع) می فرماید:"زودترین دعایی که به اجابت می رسد دعای برادر دینی است برای برادرش در غیاب او، ابتدا شروع به دعا برای برادرش کند، پس فرشته ای که موکل بر اوست بگوید:آمین و برای توست دو برابر آن چه برای برادرت درخواست کردی".[1]

مرحوم سید بن طاووس می گوید:وقتی دعا کردن به برادر دینی این همه فضیلت و اجر دارد معلوم می شود که فضیلت دعا کردن برای سلطان تو چقدر خواهد بود، سلطانی که سبب وجود توست و به اعتقاد تو اگر نبود آن جناب، خداوند تو را و هیچ کس از مردم را نمی آفرید. پس حذر کن و باز حذر کن از این که خود را یا کسی از بندگان خدا را در دعا کردن بر آن جناب مقدم داری. همچنین قلب و زبان خود را برای دعا کردن به این سلطان بلند مرتبه حاضر کن و بپرهیز از این که تصور کنی که من این کلام را برای این گفتم که آن جناب نیازمند دعای ماست. پس هرگاه برای آن مولا دعا کردی، امید است خداوند به دلیل وجود مقدس وی، درهای اجابت دعا را برایت بگشاید.[2]
بنابراین هر چند امام (ع) به دعا ما نیازی ندارد و خداوند حافظ و نگهبان او است، ولی یکی از وظایف شیعیان در عصر غیبت، دعا کردن برای آن حضرت بر شمرده شده است تا ارتباط و پیوند شیعیان با امام زمان(ع) همواره مستحکم و پا بر جا بماند.
[1] اصول کافی، ج 4، ص 270.
[2] نجم الثاقب، ص 590.

نوشته شده در چهارشنبه 89/5/6ساعت 10:27 صبح توسط شهید گمنام نظرات ( ) |